Toen ik een jaar of tien was had ik een hut. Ergens vlakbij het huis van mijn ouders, op een oude vuilnisbelt. Veel vuilnis was er niet. Het was een grote, groene bult bezaait met struiken. Verder was er niets. Behalve mijn hut.Die hut was voor mij alleen. Ik deelde 'm met niemand.
Ìk had het hout gestolen uit het schuurtje van de manege. Ìk had drie middagen lang met hamer en spijkers de panelen aan elkaar getimmerd. En ìk had, toen ik voor het eerst naar binnen ging, mijn gezicht open gehaald aan een van de spijkers die te ver door het hout heen stak. Het was mijn levenswerk.
Nu, zeventien jaren later, zit ik nog steeds in een hut. Een oud, rot anti-kraakhuis met muizen, schrijvend in het licht van de afzuigkap. Maar terwijl de jaren verstreken, heb ik geleerd mijn spullen te delen.
Met grote trots deel ik jullie dan ook mede: Pavlov heeft er twee Pavlovs bij vanaf heden!
*Melvin Captein (trouwe staat van dienst bij BNN en Maxim)
*Hans Klis (minstens zo noemenswaardige loopbaan bij VARA, Mare en Leidsch Dagblad)
Op z'n tijd zullen zij hun literaire licht laten schijnen over Pavlovs speelplaats.
De digitale pen is geslepen, Pavlov!
BeantwoordenVerwijderen