wraakpoep

Vroeger had ik een sympathie voor muizen. Wanneer ik Tom en Jerry keek en Jerry Tom de baas was, dan wreef ik in mijn handjes. Wat een sullige beesten zijn die katten toch, dacht ik dan.

Nu is alles anders. Ik mocht wensen dat ik een kat had. Want ik haat ze, die muizen. Met die spitsige snuitjes van ze en die zwarte ronde kraaloogjes waarmee ze sympathie willen wekken. Ik hoor ze lopen achter de plinten, rommelen in mijn prullenbak. Verraderlijk, dat zijn ze.

“Maar het zijn van die lieve beestje, zo koetsjie koetsjie koe”, zeggen sommigen dan. Kan best wezen, maar ik vind ze walgelijk. Ik antwoord daarom steevast: Hou zou jij het vinden als ik jouw vloerbedekking onderpoep?

Het klinkt misschien een beetje boers, maar mijn dag is pas geslaagd als ik er minstens twee vermoord heb. Het liefste ’s avonds wanneer ze vanuit de kleinste kiertjes mijn keuken komen ingekropen. Ik wacht ze op vanachter de boekenkast, met een maatje 45 in de hand -bij voorkeur een met harde hak.

Vorige week nog terwijl ik de afwas deed, schoot er eentje door de keuken, zo onder de in de hoek geparkeerde wasmachine. Met een flinke ruk wilde ik het beestje mores leren, want wie mijn brood steelt krijgt met mij te maken; wie mijn keukenblad voorziet van keutels krijgt deo in zijn oog gespoten. En zo geschiedde, want toen het ondier in een kachelspijl geklommen was, richtte ik mijn Fa bus op z’n zwarte ronde oogjes.

Het deed ‘m niks. Weg was ‘ie. De dag erop lagen er alleen nog maar meer keutels. Wraakpoep noem je dat.

In de drie maanden dat ik hier nu woon, heb ik er nog nooit een kunnen vangen. Tot mijn grote spijt. Hoeveel moeite ik ook doe, hoeveel bussen deo er ook doorheen gaan, niets lijkt te werken.

Sullige beesten zijn het toch, die mensen.