Jeugdidool in de garbage can -of goed geplande marketingstunt?

Mijn wereld is in duigen gevallen; mijn geschiedenis is vals gebleken. De aarde begint te schudden, breekt open en slaat diepe kloven in de grond. Mijn leugenachtige herinneringen van vroeger glijden langzaam weg in de grenzeloze diepte.

Andre Agassi was degene die bepaalde welk type trainingspak ik droeg; Andre Agassi bepaalde hoe ik op de tennisbaan mijn haren deed. Andre, mijn Andre, met zijn jaren ’90 coiffure als een bos blond postelein, bij elkaar gehouden door de bekende zweetband, heeft het hart van een fan gebroken.

Daar lag ik dan op het tapijt, voor de televisie, alle toernooien te kijken waarin hij onbeslist de beste was. Het ging me nog niet eens zo om het tennis, nee, het was Agassi, de stoere man met het weelderige haar, de kekke ‘Naikie’ kleding en zijn succes bij de vrouwen. Zo wilde ik ook zijn; hij was als een voorbeeld voor mij. Ik, de kleine, beïnvloedbare jongen van de lagere school.

Je weet hoe dat gaat: je wordt ouder, de herinneringen aan vroeger verliezen hun glans, maar toch bewaar je ze; je koestert ze; ze vormen het veilige vertrekpunt voor je verdere leven. Dat uiteindelijk blijkt dat hij in die periode wat drugs gebruikte doet je weinig. Het is Andre, je jeugdidool pur sang.

Maar Andre toch, hoe kon je? Jarenlang blijk je ons voor de gek te hebben gehouden, een hele generatie onderuit gehaald. Schiet me dood, hoor ik op de straten roepen, het leven heeft geen zin meer. Wat zijn idolen nog als ze je verraden, als ze je dierbaarste herinneringen op de grond smijten en die met gravel beplakte tennisschoenen naar de tering helpen?

Andre heeft het opgebiecht: de finale van Roland Garros, begin jaren ’90. Ik uiteraard, lag met mijn sportbroekje en bijbehorende roze legging op de bank voor de televisie; een van de eerste ‘Naikie’ schoenen met air aan mijn voeten. Een ding was duidelijk: Andre was er met zijn hoofd niet bij. Het was de schuld van zijn shampoo, zei hij, of van zijn conditioner. Hij belde gauw zijn broer en liet alles weer vastzetten met een aantal klemmetjes.

Andre, de man van postelein, had een toupetje, bij elkaar gehouden door de bekende zweetband.

De finale, hoe dan ook, verloor hij, net als zijn geliefde fan.

(Of -en dat kan natuurlijk ook- houdt de tennisser zijn achterban voor de gek? Volgende maand verschijnt zijn nieuwe boek, en die kan wel wat extra aandacht gebruiken. )