Zo kan het nog, kinderen met een blokfluit. Niet dat het mooi is, nee dat zeker niet.Maar omdat het kinderen zijn en kinderen in het algemeen niet het vermogen hebben om kritiek op te vatten als iets opbouwends, blijf je coulant. Maar achter die gespeelde vadertrots begint je bloed te koken, trekken je tenen krom en bekruipt je de zin om dat verdomde ding op je blote knie door midden te breken. "Ga g&dv*rd%mme ergens anders spelen, pleureskind!"
Dat 'onrecht' is vast ook de vrouw overkomen die elke dag onder mijn raam op haar blokfluit speelt. Dag in, dag uit, steeds weer dat monotone new-wave-gebeuren. Een Pools uitziende vrouw met lang zwart haar en een zondagsjurk tot aan haar afgetrapte zooltjes. Balletschoentjes zijn het die meebewegen op het ritme dat ver te zoeken is.
Beste mevrouw met de blokfluit:
"Hoe groot het leed ook is dat je vader je heeft aangedaan, hoeveel blokfluiten hij ook in je kinderjaren in de haard heeft gegooid, het interesseert me niet. Ga g*dv5rd%mme ergens anders spelen, pleureskind!"
Vergeef me mijn zonden. Zo snel als ik kan, ga ik mijn mond spoelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten