vrijdag 30 oktober 2009

Jeugdidool in de garbage can -of goed geplande marketingstunt?

Mijn wereld is in duigen gevallen; mijn geschiedenis is vals gebleken. De aarde begint te schudden, breekt open en slaat diepe kloven in de grond. Mijn leugenachtige herinneringen van vroeger glijden langzaam weg in de grenzeloze diepte.

Andre Agassi was degene die bepaalde welk type trainingspak ik droeg; Andre Agassi bepaalde hoe ik op de tennisbaan mijn haren deed. Andre, mijn Andre, met zijn jaren ’90 coiffure als een bos blond postelein, bij elkaar gehouden door de bekende zweetband, heeft het hart van een fan gebroken.

Daar lag ik dan op het tapijt, voor de televisie, alle toernooien te kijken waarin hij onbeslist de beste was. Het ging me nog niet eens zo om het tennis, nee, het was Agassi, de stoere man met het weelderige haar, de kekke ‘Naikie’ kleding en zijn succes bij de vrouwen. Zo wilde ik ook zijn; hij was als een voorbeeld voor mij. Ik, de kleine, beïnvloedbare jongen van de lagere school.

Je weet hoe dat gaat: je wordt ouder, de herinneringen aan vroeger verliezen hun glans, maar toch bewaar je ze; je koestert ze; ze vormen het veilige vertrekpunt voor je verdere leven. Dat uiteindelijk blijkt dat hij in die periode wat drugs gebruikte doet je weinig. Het is Andre, je jeugdidool pur sang.

Maar Andre toch, hoe kon je? Jarenlang blijk je ons voor de gek te hebben gehouden, een hele generatie onderuit gehaald. Schiet me dood, hoor ik op de straten roepen, het leven heeft geen zin meer. Wat zijn idolen nog als ze je verraden, als ze je dierbaarste herinneringen op de grond smijten en die met gravel beplakte tennisschoenen naar de tering helpen?

Andre heeft het opgebiecht: de finale van Roland Garros, begin jaren ’90. Ik uiteraard, lag met mijn sportbroekje en bijbehorende roze legging op de bank voor de televisie; een van de eerste ‘Naikie’ schoenen met air aan mijn voeten. Een ding was duidelijk: Andre was er met zijn hoofd niet bij. Het was de schuld van zijn shampoo, zei hij, of van zijn conditioner. Hij belde gauw zijn broer en liet alles weer vastzetten met een aantal klemmetjes.

Andre, de man van postelein, had een toupetje, bij elkaar gehouden door de bekende zweetband.

De finale, hoe dan ook, verloor hij, net als zijn geliefde fan.

(Of -en dat kan natuurlijk ook- houdt de tennisser zijn achterban voor de gek? Volgende maand verschijnt zijn nieuwe boek, en die kan wel wat extra aandacht gebruiken. )

Dirk Scheringa in South Park

Alle aardbevingen komen met naschokken. De DSB storm mag dan zijn gaan liggen, maar dit briljante filmpje woekert de discussie vast weer even aan. Prachtige cameo van geiten-wollen-Dirk: "And...it's gone!"

Gwenette, kom je buitenspelen?

Beroepscriminele Gwenette Martha is weer opgepakt. Dat laat justitie weten. De negroïde vrouw, wiens naam eerder doet denken aan een roodgeverfde kapster dan aan een doodgeverfde gangster, is woensdagmiddag in Antwerpen in een lingeriewinkel aangehouden. Terwijl de criminele een lingeriesetje paste in een pashokje, werd zij overmeesterd door een arrestatieteam. De vuurwapengevaarlijke criminele werd gezocht voor onder andere heroïnehandel, zware mishandeling, witwaspraktijken en valsheid in geschrifte en wist zich vorig jaar met een vijl uit haar cel te bevrijden, om vervolgens verkleed als man ongehinderd naar buiten te kunnen lopen. Sindsdien werd Gwenette zowel door binnen- als buitenlandse recherchediensten op de hielen gezeten.

Met je kop op de cover

Voor alle ijdele journalisten die liever op dan in een magazine staan: www.magmypic.com. Ook prettig als je even wilt ontsnappen aan de kapitaalloze realiteit...

donderdag 29 oktober 2009

Een gewaarschuwd mens...

The greatest trick the Devil ever pulled was convincing the world he didn't exist. - Kevin Spacey, The Usual Suspects.


Hij heeft zijn eigen hachje weer gered hoor, in Arnhem. Dat kan hij. Uit eigen beweging. Zo staat het geschreven. Ik begrijp niet waarom hij niet meteen voor de jackpot gaat. Ik zou graag geloven dat hij hierin wordt tegengewerkt door Onze Lieve Heer, maar mijn nachtmerries waarschuwen me voor de mogelijkheid dat dit allemaal de bedoeling is. Dat hij zich even van zijn meest kwetsbare kant laat zien, de kans aangrijpend om te tonen hoe 'sportief' hij is, om daarna zijn eigen triomftocht naar de top van het wereldje te dirigeren. Deze man krijgt nog eens de leiding over onze nationale selectie, en zo lang ik de enige ben die aan de bel trekt zullen we ook dan geen kampioen worden. Want een kampioen speelt naar perfectie, en alleen God is perfect.

Wist je dat Ron Jans hiervoor leraar Duits is geweest?

Nieuw in Nederland: Pavlov op Pavlov


woensdag 28 oktober 2009

De verloren Rus

‘Het land van tegenstellingen’. Clichématiger kan het bijna niet. Tik het in op Google en je bent na de eerste zes hits, zes verschillende landen wijzer. Ikzelf daarentegen, als bijklussend reisjournalist met een voorliefde voor dergelijke afgelikte perifrases, doe er graag nog een schepje bovenop:

Rusland, het enige, échte land der tegenstellingen.

Voorzichtigheid is geboden. Ik wil namelijk ten stelligste voorkomen dat ik vanavond polonium-210 in mijn babi ketchap terugvind. Het is immers de kracht van de Russische geheime dienst om een ieder die kritiek spuit op het ‘mismaakte systeem’ -ja, ik zeg ‘volmaakte systeem’- met haar niets ontziende tentakels tot zwijgen te brengen. Ja, beste lezer, de situatie is zelfs zo gecontroleerd dat de beroepsmatige gifmengers hun spionnen hebben in het Leidse, vermomd als Poolse bollenpellers.

Terug naar de tegenstellingen. Onderaan de ladder van het Russische klassensysteem bungelen de staalverkopers en de mijnwerkers. Grove mannen met koppen als stoeptegels van wie gezegd wordt dat ze leven op rijstepap, maïsbrood en zelfgestookte wodka. Deze Lada-bezitters worden doelbewust machteloos gehouden door de heersende elite: de geheime dienst verbiedt hen het stoken van wodka in achterstallige houten schuurtjes. Alsof je een kind zijn speen ontneemt.

De rijken, niet veel beter. De nouveau riche die hun bontjes danken aan gas en olie, en met geld smijten alsof het morgen op kan zijn. Exorbitante huizen behangen met goud; dikke magnaten in uitgestrekte Maybachs met blonde dames aan hun zij. Gek bestaat niet, gekker is het credo. Een rondje rijden in je auto met een luipaard op de passagiersstoel of je tonnenauto openbreken met een koevoet.

Het is als dat verhaal van de verloren zoon: de zoon die zijn geld verkwiste om indruk te maken op zijn vrienden; je geld verkwanselen aan de hoeren, om vervolgens in povere tijden met de staart tussen de benen terug te keren.

Nu maar hopen dat de Russische periferiale achterban net zo vergevingsgezind is als de in de steek gelaten vader (mocht het zover komen).


Met dank aan Lucas (15: 11-32)

Kanye West acteert?!

Wereldkampioen spiegel kijken Kanye West kan naar eigen zeggen alles. Ongevraagd als jurylid optreden, politieke adviezen verstrekken en -zijn stokpaardje- geniaal zijn. Maar de beste man kan nu dus ook acteren. Tenminste, dat denkt hij... Check zijn korte film.

Nieuwe cultheld: Kabouter Wesley

'Kwaliteits'injectie voor de Vlaamse Man Bijt Hond. Mooi. Dat zwart witte hondje kon me al tijden niet meer bekoren...





dinsdag 27 oktober 2009

Piswaardig momentje

Vanuit de headset klinkt de schelle stem van Tara. Met ruis bereikt me de vraag of ik het hier nog uithoud. Ik pak het apparaat van de tafel en druk de knop op de zijkant in.

Ik heb honger,” antwoord ik. “en het is hier heet als hel.”

De ruimte waarin ik zit wordt slecht gekoeld en is doodsaai. Vier cementen muren met een raam en een open deur; een gesloten kooi waarin honderden stemmen en duizenden prestaties voor altijd gevangen blijven.

Ik zal kijken wat ik kan doen”, antwoordt ze.

Ze loopt beneden. Ik zie haar over het veld lopen met het papieren programma onder haar oksel geklemd. Ze zwaait. Met een klein knikje zeg ik hallo terug.

De hitte wordt ondraagelijk. Kleine druppeltjes vocht zetten zich af tegen mijn voorhoofd; het haar op mijn slapen wordt steeds natter. Twee uur zit ik al in dit godvergeten hok zonder enige hoop op verlossing. Niets te drinken, geen kraan of automaat met gekoelde cola; het enige aanwezige vocht in deze ruimte is het opgehoopte vocht in mijn blaas die door de druk lijkt te bezwijken. Ik moet pissen. Nergens een toilet te bekennen. Alleen een emmer.

Vijf minuten, dan beginnen we”, klinkt de stem van Tara door het apparaat.

Ik draai mijn knieën naar binnen. Voor de zekerheid herhaal ik de drie stappen in mijn gedachten. De stappen die ik eerder die dag had doorgekregen. De stappen waarmee ik deze inhoudsloze poppenkast in gang ga zetten als bungelende majorettepoppen.

Het is mijn eerste baan in de media. Als een klein ventje dat zich uitslooft voor opname in de groep van grote jongens, ben ik hier vanaf zes uur vanochtend op de been. Ik mag de cameramannen vertellen dat ze moeten draaien. Of de catwalk die later die dag gebruikt zal worden, omhullen met een satijnen laken. Nu, in het geluidshok op de bovenste ring van het erepodium, wordt mijn kunde pas echt op de proef gesteld. Drie knopjes, drieduizend vrouwen. In kleine, te korte broekjes.

Ben je er klaar voor?” klinkt het weer.

De man die de dag aan elkaar lult, test de microfoon. Ik stel me op bij het raam waar de installatie staat en houd mijn vinger paraat bij de startknop. Beneden zie ik de dames in rijen van acht, op elke laan een. Drieduizend klonen in een strak velletje met dezelfde beperkte ambities. Mijn nood om te pissen neemt met de minuut toe.

Muziek”, roept de presentator.

Ik reageer en druk op Play; de muziek schiet aan, het stadion vult zich met melodie. Als een godswonder beginnen de vrouwen op mijn startsein te lopen, zo verleidelijk mogelijk. Van waar ik het zie lijkt het net een Walt Disney film: een strak geregisseerd peloton mieren die in een geanimeerde Tweede Wereldoorlog door de straten marcheren.

In werkelijkheid zijn het domme dozen op de straten der roem: majorettepoppen in dienst van diëten die op mijn herhaaldelijk Play, Stop en Rewind de herinneringen van ’28 met hun knokige voeten vervuilen.

Mijn maag keert om. Waar zijn de manieren gebleven? Het respect voor de dingen van vroeger? Ik denk terug aan ‘54, toen vanuit ditzelfde complex de Tour de France begon, en pis met het grootste gemak -kijken naar de graatmagere modellen- de emmer vol met zeik.

Met jullie vieze poten een beetje Heilige Grond betreden. Ik pis op jullie!

Creationisten: dom, dommer, domst

Een pamflet aan een deur ophangen. Dat is wat de Christelijke Werkgroep Creatie.info aanstaande zaterdag gaat doen. Zij hebben 95 stellingen tegen de evolutietheorie opgesteld en willen met deze Lutheraanse actie bij de Augustijnenkerk in Dordrecht en de VU in Amsterdam aandacht vragen voor het creationistische gedachtegoed.
Nu wil ik ze alvast waarschuwen dat ze beter de literatuur moeten induiken omtrent evolutie. Want naast de vele
  • domme (Stelling 95: Geweten en ethiek kunnen zich onmogelijk ontwikkeld hebben in een miljoenen jaren durende genadeloze overlevingsstrijd - wauw sociaal darwinisme..);
  • onduidelijke (Stelling 3: Voor de opbouw van niet reduceerbaar complexe systemen, zoals zij in de levende wezens voorkomen, is geen mechanisme bekend - kom we verzinnen een moeilijke definitie: niet-reduceerbaar complex!)
  • en slinks geformuleerde stellingen (Stelling 15: Alle DDT-resistente insecten zijn genetische varianten, die altijd al hebben bestaan en die altijd al tegen dit insecticide bestand waren)
Hebben ze iets heel belangrijks over het hoofd gekeken: de bigbang-theorie maakt geen deel uit van de evolutietheorie. De eerste betreft namelijk het ontstaan van het universum (jeweetwel planeten, sterren etc) en de tweede is een theorie over hoe erfelijke eigenschappen van soorten veranderen door de tijd via natuurlijke selectie, voortplanting en genetische variatie. Niet hetzelfde!

Dus schrap maar stelling 52 t/m 66, stelletje oelewappers.

En de rest ook. Hoe vaak moeten rationele en weldenkende mensen jullie met de feiten om de oren slaan?

zondag 25 oktober 2009

Life-logging!

Wis je Twitter-account. Stop maar met Facebook en begraaf je Hyves. De volgende stap in social networking is hier: 'Life-logging'. In plaats van wat berichtjes, filmpjes en podcasts op
je weblog plaatsen, is het binnenkort mogelijk om je hele leven uit te zenden via het internet. Denk aan the Truman show of Ed.TV.

Met behulp van een camera zoals deze SenseCam van het bedrijf Vicon hierboven is het mogelijk je hele leven te documenteren. Om de dertig seconden maakt de camera, die je draagt om je nek, een foto van waar je op dat moment mee bezig bent. Ook reageert de camera op veranderingen in je omgeving of als mensen voor je gaan staan, daar maakt hij dan ook weer een foto van. Al deze foto's stel je vervolgens beschikbaar op je eigen kanaal op internet.

Et voilá, je hebt een documentaire van je eigen leven.

De commerciele versies van dit soort camera's waren oorspronkelijk ontwikkeld voor Alzheimer patiënten, om zo hun geheugen te stimuleren dingen te herinneren. Maar worden nu door oa
Microsoft en Vicon ontwikkeld voor algemeen gebruik. Binnenkort hoopt Vicon zijn camera's op de markt te brengen

Het zogenaamde life-logging wordt al gedaan door pioniers als Justin Kan voor filmsite
Justin.tv, wat honderden kanalen uitzendt met de levens van diens gebruikers. Maar de camera's
die men bijvoorbeeld rond de nek of in petjes kon dragen waren tot op heden niet voor het grote publiek beschikbaar.

dinsdag 20 oktober 2009

Persvrijheidsindex 2009: Nederland in top tien

De Nederlandse persvrijheid zit in de lift!

Dat is de hoopgevende conclusie die getrokken kan worden uit het persvrijheidsonderzoek dat Reporters sans Frontiers onlangs verrichte.

De NGO, die zich toelegt op bewegingsvrijheid van journalisten over de hele wereld, plaatste ons land dit jaar op de zevende plek.

Hard werken loont dus toch!

Of is de persvrijheid elders gewoon ver te zoeken?


Bron: Reporters Sans Frontiers


maandag 19 oktober 2009

Sentimentaliteit

Soms heb je van die avonden waar je teveel biertjes op hebt en iets teveel slap lult. Op dat moment komen de hits uit je verleden bovendrijven in je hoofd. Om de beurt gaan jij en je vrienden op Youtube filmpjes opzoeken en deze op halfnuchtere toon evalueren. Alle skeletten worden uit de kast getrokken. Niks en niemand wordt gespaard.

Neem bijvoorbeeld dit juweeltje uit mijn jeugd: 'Hail and Kill' van Manowar


Dit nummer brengt me terug naar groep 8. Ik ben twaalf en helemaal gek van metal. In mijn stripagenda teken ik alleen maar hamers, bloederige hamers en hamers in hoofden. Wat een tijd. Nu luister ik naar zoete stemmen zoals John Mayer, maar toen was ik nog een harde baas. Keihard.

Naast zulke mooie herinneringen, zoals dat tekenen, komen natuurlijk ook die gevoelens van schaamte en afwijzing die horen bij zo'n vroeg-puberaal stadium. Op de rooms-katholieke basisschool waar ik mijn laatste maanden in groep 8 versleet, werd mijn muzieksmaak niet zo gewaardeerd. Of ik "niet even Paul Elstak" wilde draaien op het schoolfeest. Ellende, ik was er dagen ziek van.

Met veel kwetsbaarheid laat ik mijn hitjes van vroeger, nu dan ook horen aan mijn vrienden. Die vragen mij daarna dan vriendelijk om deze nooit meer op te zetten. Net als vroeger. Gezellig.

Heerlijk geslapen vannacht

Op een morgen denk je

dat je rechtvaardig bent

en een staatkundig man



Op een andere

word je wakker en moet je

weer bij nul beginnen....

zaterdag 17 oktober 2009

Mevrouw, zou u alstublieft ergens anders met uw blokfluit kunnen spelen?

Zo kan het nog, kinderen met een blokfluit. Niet dat het mooi is, nee dat zeker niet.
Maar omdat het kinderen zijn en kinderen in het algemeen niet het vermogen hebben om kritiek op te vatten als iets opbouwends, blijf je coulant. Maar achter die gespeelde vadertrots begint je bloed te koken, trekken je tenen krom en bekruipt je de zin om dat verdomde ding op je blote knie door midden te breken. "Ga g&dv*rd%mme ergens anders spelen, pleureskind!"

Dat 'onrecht' is vast ook de vrouw overkomen die elke dag onder mijn raam op haar blokfluit speelt. Dag in, dag uit, steeds weer dat monotone new-wave-gebeuren. Een Pools uitziende vrouw met lang zwart haar en een zondagsjurk tot aan haar afgetrapte zooltjes. Balletschoentjes zijn het die meebewegen op het ritme dat ver te zoeken is.

Beste mevrouw met de blokfluit:

"Hoe groot het leed ook is dat je vader je heeft aangedaan, hoeveel blokfluiten hij ook in je kinderjaren in de haard heeft gegooid, het interesseert me niet. Ga g*dv5rd%mme ergens anders spelen, pleureskind!"

Vergeef me mijn zonden. Zo snel als ik kan, ga ik mijn mond spoelen.

vrijdag 16 oktober 2009

wraakpoep

Vroeger had ik een sympathie voor muizen. Wanneer ik Tom en Jerry keek en Jerry Tom de baas was, dan wreef ik in mijn handjes. Wat een sullige beesten zijn die katten toch, dacht ik dan.

Nu is alles anders. Ik mocht wensen dat ik een kat had. Want ik haat ze, die muizen. Met die spitsige snuitjes van ze en die zwarte ronde kraaloogjes waarmee ze sympathie willen wekken. Ik hoor ze lopen achter de plinten, rommelen in mijn prullenbak. Verraderlijk, dat zijn ze.

“Maar het zijn van die lieve beestje, zo koetsjie koetsjie koe”, zeggen sommigen dan. Kan best wezen, maar ik vind ze walgelijk. Ik antwoord daarom steevast: Hou zou jij het vinden als ik jouw vloerbedekking onderpoep?

Het klinkt misschien een beetje boers, maar mijn dag is pas geslaagd als ik er minstens twee vermoord heb. Het liefste ’s avonds wanneer ze vanuit de kleinste kiertjes mijn keuken komen ingekropen. Ik wacht ze op vanachter de boekenkast, met een maatje 45 in de hand -bij voorkeur een met harde hak.

Vorige week nog terwijl ik de afwas deed, schoot er eentje door de keuken, zo onder de in de hoek geparkeerde wasmachine. Met een flinke ruk wilde ik het beestje mores leren, want wie mijn brood steelt krijgt met mij te maken; wie mijn keukenblad voorziet van keutels krijgt deo in zijn oog gespoten. En zo geschiedde, want toen het ondier in een kachelspijl geklommen was, richtte ik mijn Fa bus op z’n zwarte ronde oogjes.

Het deed ‘m niks. Weg was ‘ie. De dag erop lagen er alleen nog maar meer keutels. Wraakpoep noem je dat.

In de drie maanden dat ik hier nu woon, heb ik er nog nooit een kunnen vangen. Tot mijn grote spijt. Hoeveel moeite ik ook doe, hoeveel bussen deo er ook doorheen gaan, niets lijkt te werken.

Sullige beesten zijn het toch, die mensen.

Boet in de Burger King

Lauw, uitgekauwd, kurkdroog stationsvoedsel. Als pendelende avondstudent met onmogelijke college-uren ben ik er inmiddels aan gewend. Tegenwoordig vis ik met speels gemak de bonken vet uit het brosse broodje van Donnie's Döner. Achteloos knaag ik een koude kroket van de Smullers weg naast een prullenbak vol snotzakdoeken. Het is treurig om te constateren, maar ik heb me aangepast aan de erbarmelijke eetstandaarden binnen de treinenkoker. Voor wie dacht dat een vliegtuigmaaltijd het doucheputje van de dinerladder vormde heb ik een tip: Stap eens een keer hongerig op de trein.

Logisch dus dat ik geen verwachtingen meer heb als ik weer eens een half uur voor college aanschuif onder de sfeerloze TL lampen van de Burger King. Ik verwácht simpelweg niets meer dan een rubberachtig stuk vlees op een zompig broodje. Maar blijkbaar zijn er mensen die er nog verontwaardigd van kunnen raken als hun schijf dood dier niet op de juiste temperatuur wordt geserveerd. Vanavond had ik het onvrijwillige voorrecht om in het hol van de hamburgerkoning naast zo'n zeldzaam kritische klant te zetelen.

Boet. Zo had ik hem in mijn gedachten gedoopt: De lompige gestalte die ongeduldig zijn worstenvingers op de tafel liet ratelen in afwachting van zijn King Size Angry Whopper Menu. Boet keek boos. Het zinde hem helemáál niet dat ik als late binnenkomer eerder dan hem van frituursel was voorzien. Zwijgzaam schoof ik mijn dienblad tussen mijn armen, bang als ik was voor een frontale aanval van Boet op mijn krulfriet. Ongemakkelijk, zo zou je het kunnen noemen.

Toen Boet dan eindelijk naar de kassa werd geroepen om zijn bruine fruit af te halen, ging dit gepaard met een stevige scheldkannonade jegens de trage plukkers. Boet had die avond namelijk nog wel meer te doen dan op zijn eten wachten, zei hij. Terwijl ik me voor probeerde te stellen hoe Boet later die avond in een literair café de discussieronde over de nieuwe Tommy Wieringa zou leiden, plofte hij nog namopperend naast me neer.
Ongeduldig scheurde hij de bruine kartonnen zak aan stukken, waar ze zijn culinaire schat in begraven hadden.

Nadat Boet in een explosie van saus en rondspattend vet zijn tanden in de weerloze burger had geboord, leek aanvankelijk de rust weergekeerd. Onder het genot van mijn buurmans ritmische gesmak richtte ik me opgelucht op mijn blaadje met collegestof. Na een paar seconden lezen kromp ik echter alweer ineen. Het gesmak was plotseling opgehouden. Het was een onheilspellende stilte die maar één ding kon betekenen. Langzaam richtte ik mijn gezicht op van mijn met vetspatten besmeurde velletje. Boet had zijn Whopper neergelegd en keek trillend voor zich uit. Korrels brood vielen van zijn kin toen hij zijn samengeperste lippen opende en met woeste stem door de ruimte brulde: "De sla is zuur!".

Terwijl medewerkers en mede-eters geschrokken opkeken, begon Boet zijn nietsontziende tirade. Niet alleen was de sla zuur, het zakje mayo dat hij had gekregen was ook veel te klein voor het King Size pak frieten dat hij had besteld. En in die beker met ijs zat eigenlijk ook maar veel te weinig cola. En dat allemaal terwijl hij vorige keer ook al niet lekker had gegeten. Terwijl de verwensingen verder uit zijn mond sputterden, greep Boet demonstratief zijn jas en beende hij richting uitgang. Toen hij door de schuifdeuren liep tierde hij tegen niemand in het bijzonder dat hij nooit meer een stap in de Burger King zou zetten, om vervolgens kordaat om de hoek te verdwijnen.

Een paar seconden lang was de ruimte vervuld van totale stilte. Toen begon langzaam het gegniffel over Boet's dramatische aftocht. Geschuifel van stoelen klonk, het vertrouwde geslurp zwol aan. Al snel concentreerde iedereen zich weer op de in kadet gehulde plastic lap voor zijn neus. Recht voor me lag de aangevreten Whopper van Boet, achtergelaten als een verminkte vondeling, badend in zijn eigen saus. Ineens was al mijn honger verdwenen. Ik schoof het restant van mijn Long Chicken liefkozend tegen de verbroddelde Whopper, stond op van mijn stoel en verliet zo snel als ik kon deze onheilsplek.

Boet heeft mijn ogen geopend. Voortaan eet ik iedere donderdagavond verse sla. Verse sla, uit een zak van de Dekamarkt. Maar toch... verse sla. En in ieder geval geen zure.

donderdag 15 oktober 2009

Pavlov wordt een trio

Toen ik een jaar of tien was had ik een hut. Ergens vlakbij het huis van mijn ouders, op een oude vuilnisbelt. Veel vuilnis was er niet. Het was een grote, groene bult bezaait met struiken. Verder was er niets. Behalve mijn hut.

Die hut was voor mij alleen. Ik deelde 'm met niemand.
Ìk had het hout gestolen uit het schuurtje van de manege. Ìk had drie middagen lang met hamer en spijkers de panelen aan elkaar getimmerd. En ìk had, toen ik voor het eerst naar binnen ging, mijn gezicht open gehaald aan een van de spijkers die te ver door het hout heen stak. Het was mijn levenswerk.

Nu, zeventien jaren later, zit ik nog steeds in een hut. Een oud, rot anti-kraakhuis met muizen, schrijvend in het licht van de afzuigkap. Maar terwijl de jaren verstreken, heb ik geleerd mijn spullen te delen.

Met grote trots deel ik jullie dan ook mede: Pavlov heeft er twee Pavlovs bij vanaf heden!

*Melvin Captein (trouwe staat van dienst bij BNN en Maxim)
*Hans Klis (minstens zo noemenswaardige loopbaan bij VARA, Mare en Leidsch Dagblad)

Op z'n tijd zullen zij hun literaire licht laten schijnen over Pavlovs speelplaats.

In memoriam

Frank Vandenbroucke

06-11-1974 - 15-10-2009

woensdag 14 oktober 2009

De vijf geboden

Wees niet trots op je overmatige drankgebruik, of op je overdreven succes bij de vrouwtjes. Dat is de ietwat aangepaste strekking van een artikel dat CNN onlangs publiceerde.

Natuurlijk, het is best geestig om anderen te laten zien hoe je je blote gat op het gezicht van je wezenloze makker drukte, maar vergeet niet dat er samen met jou honderden anderen meekijken. Potentiele werkgevers bijvoorbeeld.

Voor diegenen die het niet begrijpen en er meer over willen weten, een vijftal tips:



http://edition.cnn.com/2009/LIVING/worklife/10/12/cb.digital.trail.job.search/index.html

Een ode aan mijn reislustige vriendin

Ook Pavlov is onderhevig aan vergankelijke zaken als liefde, passie en trots. Het geval wil namelijk dat mijn zeer geliefde vriendin met haar koppie in de nieuwsbrief van de Universiteit Leiden is verschenen. Als foto van de week nog wel.

Dat op zich is geen nieuws, ze is namelijk de meest fotogenieke vrouw van het universum -ik herinner mij een zekere reportage in de Hermes. Maar mijn trots jegens haar is des te meer gebaseerd op het feit dat ze zich inzet voor de minder bedeelde medemens. Aidskinderen, weesjes, mij...

Dit geluk wil ik graag met jullie delen. Bekijk de foto eens als je tijd hebt en lees de bijgevoegde tekst over haar bevindingen in Uganda. Misschien dat je me dan iets meer begrijpt.

http://studenten.leidenuniv.nl/voorzieningen-en-studentenleven/studie-in-beeld/foto-van-de-week-42-2009.html

p.s. Melvin, herken je je armbandje?

AIVD niet eens met oordeel hof

Omdat Sjuul Paradijs en de AIVD nog steeds niet uitgeruzied zijn...



Hier een adresje waar je terecht kunt voor je spy equipment.

http://www.villamedia.nl/nieuws/bericht/aivd-niet-eens-met-oordeel-hof/41327/

dinsdag 13 oktober 2009

Pure wetenschap

Hieperdepiep? Hoera!

Mijn verjaardag zit erop. En wat zijn we wijzer? Nou....dat dankzij de huidige technologische ontwikkelingen en het toegenomen aantal communicatiemiddelen de manier waarop wij elkaar 'nog vele gezonde jaren toewensen', verandert.

Tussen taart en tantes door verrichte ik diepgaand empirisch onderzoek. Conclusie is dat we gedag kunnen zeggen tegen het oude vertrouwde kaartje. Niemand die de moeite een kaart te kopen, een postzegel te plakken en 'm op de bus te doen. Dit jaar kreeg ik er eentje: een automatische van de woningbouw.

Nee, feliciteren doe je tegenwoordig anders, via sms bijvoorbeeld (20 stuks). Of beter nog via hyves (29 stuks). Vrienden uit het buitenland begroeten je via Facebook (10 stuks) en Blackberry-bezitters via ping (1 stuk). En dan heb je nog de modernisten, die je feliciteren met een tweetje (3 stuks), een vage kennis via MSN en een oude vriend via email.

En te midden van deze verandering blijft een ding hetzelfde: diegenen die het dichtste bij je staan, bellen je op. (twee vrienden en mijn moeder).

maandag 12 oktober 2009

Pavlov 27 jaar

Hoewel al richting de dertig, voelt Pavlov zich kiplekker.

Tip van de dag: eet zo nu en dan eens een rauw eitje als ontbijt. Met eierdooier.

Dit is het dan



Juist, dit is het dan. Weinig spannend, bijzonder eentonig en ronduit krachteloos: de nieuwe single van Michael Jackson 'this is it'.

p.s. na twee keer luisteren wordt 'ie beter ;)

zondag 11 oktober 2009

Navel, de nieuwe vagina


Opmerkelijk nieuws!

In plaats van te gaan voor een baarverbod, kiezen onze oosterburen voor een wel heel bizarre voorlichtingsmethode voor geboortebeperking: navelpenetratie

Volgens psycholoog Elmar Basse is “de navel de kleine vagina." Wij mannen hebben namelijk "vanuit de evolutie onbewust de drang om de navel te penetreren. Hij is geprogrammeerd om voort te planten, ondanks dat de navel maar een kleine lichaamsopening is.”

Pavlov ziet wel heil in deze trend en heeft speciaal voor de trendgevoelige bloglezer hier, hier, hier en HIER enkele in meer of mindere mate opwindende navels weten te selecteren.

http://sex.nieuwslog.nl/article/sex_88153/De_navel_als_kleine_vagina.html?www

Berlusconi spreekt

Als het aan Silvio Berlusconi ligt, dan is het allemaal de schuld van de media: "De beschuldigingen van Italiaanse en enkele buitenlandse kranten zetten niet alleen mij, maar ook onze democratie en ons land, te kakken". Op den duur zou zelfs de export eronder lijden, aldus de minister-president.

Hiermee reageert Berlusconi op de aanhoudende kritiek op zijn vermeende omgang met minderjarige dames en prostituees, en het recentelijk door het Constitutionele Hof genomen besluit dat de man niet langer onschendbaar is zolang hij zit.

Overigens zegt Berlusconi terug te slaan door het rechtssysteem van Italië om te vormen, opdat de afhankelijkheid van aanklagers ten aanzien van rechters gereduceerd wordt.

Hoewel het meerendeel van de Italiaanse bevolking het eens is met het besluit van het Hof, staat niemand te wachten op vervroegde verkiezingen. Het shirtje op de foto zegt genoeg: "President, we staan achter je"

Hartelijke felicitaties!

Via deze weg wil Pavlov graag zijn welgemeende gelukwensen uiten tegenover de 58-jarige Therese van Belle, de nieuwe -en tevens allereerste- miss Dakloos van België.

Zij mag een jaar lang haar leefgebied laten voor wat het is en haar toevlucht nemen in een fijn, droog, gesponsord appartementje. Proficiat!

Haar "innerlijke schoonheid en kracht, motivering, achtergrondverhaal en solidariteit", waren volgens initiatiefneemster Aline Duportail "doorwegende factoren".

Nobelprijswinnaar voor Natuurkunde volgend jaar al bekend



De Malawinees William Kamkwamba, ook wel bekend als Willy Makgyver, heeft wereldfaam vergaard door middel van wat hout, een fiets en wat tractoronderdelen, een heuse windmolen in elkaar te sleutelen.

Virtueel verkeren


Een ware hit op het Chinese web: iPartment, een virtueel appartement om reële partners te lokken. Met een simpele basisavatar- en appartement kom je nergens, dat begrepen de makers natuurlijk ook. Middels micropayments (tsjing tsjing) kunnen kleding, kapsels, make-up, hondjes of mooi interieur aangeschaft worden. Alles om je potentiele partner het hof te maken.
Samenwonen is mogelijk, maar daarvoor moet het interieur natuurlijk wel aangepast worden ($$$$$$).



http://www.ipart.cn/

zaterdag 10 oktober 2009

Europa kan wel wachten.


















Klaus mag graag een biertje drinken....
"Geen haast" is zijn motto. "Proost!"

Hoe Obama Nobelprijswinnaar werd



Hoe de Nobelprijs vervalt tot troetelprijs.

Nieuw reisverslag (en rubriek) in de winkel!


Signore e signori,


Het verslag dat ik geschreven heb van de culinaire rondreis die ik door Umbrie maakte met de leerlingen van restaurant Fifteen, ligt nu in de winkel...


Met gevaar voor eigen leven op zwijnenjacht, op zoek naar kostbare truffels in de bossen, duiven ontdoen van ingewanden en talloze bijzondere, overheerlijke Umbrische gerechten.


Koop het najaarsnummer van Italie Magazine nu of kijk voor een voorproefje alvast op de site: http://www.italiemagazine.nl/index.php?aid=557,

Eerste bericht

Het moment is daar: eindelijk ziet mijn blog het levenslicht!

Alles wat mij in het dagelijks leven ergert, verwondert, frustreert, verblijdt, teleurstelt, opwindt en wat dies meer zij, is vanaf heden terug te vinden op 'Het rondje van Pavlov'.

Niet alleen maar de Ray-Ban van Bos, Obama als nieuwe Nobelprijswinnaar van de vrede of Berlusconi's uitspattingen met jonge dames, maar ook luchtige, plezierige zaken die mijns inziens wat extra aandacht verdienen.

Of ik het waar kan maken valt nog te bezien, maar ik zal proberen elke dag wat items online te zetten.

Graag hoor ik jullie reacties!