Bootje varen in Somalie

Voordat we met het zwaard op de schouder tot journalistiek ridder geslagen worden, dienen wij, studenten Journalistiek en Nieuwe Media, onze theoretische kennis door middel van een praktisch duel op de proef te stellen. Vaak voor niet meer dan een schamele beloning, maar goed, wie de prinses wil redden, moet eerst de draak verslaan, nietwaar?

Voor mij was de keuze voor een stage snel gemaakt. Ik wilde naar Somalië toe om mee te lopen met een correspondent. Journalisten doen namelijk niets liever dan meeslepende stukken schrijven en boeiende reportages maken. En wat leent zich daar beter voor dan een land vol chaos?

Natuurlijk, wie ook maar een klein beetje verstand van buitenlandse politiek heeft, zal me dit ontraden. Al jaren kent het land geen vaste regering en gewelddadige moslimbewegingen maken er de dienst uit. Om nog maar niet te praten van moderne piraten die complete olietankers naar de kust toe slepen.

Tot zover alle reden voor mij om het ongetwijfeld goedbedoelde advies in de wind te slaan. Ik zag het zelfs al voor me: samen met een clubje hongerige Afrikanen in een gammel bootje de zee op, om een mooi verhaal te schrijven over de noodzaak van piraterij. Of een aangrijpende reportage over kindsoldaten, moederziel alleen, gedrogeerd, gehersenspoeld en verpest voor het leven.

Totdat ik niet veel later een document van Amnesty International onder ogen kreeg. Onder dreiging van het aanhoudende geweld van moslimtroepen hebben vrijwel alle journalisten en correspondenten het land verlaten. De eenzame gek die het waagt om nog langer te blijven, heeft grote kans in het harnas te sterven. Immers, waar transparantie staatsvijand nummer een is, daar zijn journalisten niet gewenst.

Daar ging mijn stage. Geen commissie of stagebegeleider die mij er nog heen liet gaan. Geen fonds die mij financieel wilde bijstaan en zelfs een vriendin die bij voorbaat zei het uit te maken.

Nee, Somalië is definitief van tafel. Geen haar op mijn hoofd dat er nog aan denkt. Waarom me voor tweehonderd euro per maand laten bedreigen? Op een plek waar het enige uitje de steniging van een overspelig meisje is?

Misschien dat ik toch maar kies voor een scriptieonderzoek aan de Universiteit van Stellenbosch. Lekker veilig, heerlijk Afrikaans en ze praten er zelfs een beetje Hollands.

Maar toch......dat bootje, wat zal ik die missen.....