Iedere zondag was het ritueel hetzelfde. Terwijl ik en mijn broertje een kopje zoute stengels weg knaagden gleed de vinger van mijn oma over de cassetten. Met een ritmische tik plantte ze haar nagel beurtelings op één van de witte stickers, om vervolgens de naam van de bijbehorende tekenfilm te verkondigen. Het was een overbodige ceremonie, want mijn broertje en ik wisten al precies waar we voor gekomen waren.
Ovide werd zonder pardon opzij geschoven. Teddy Ruxpin compleet genegeerd. Kinderen hebben helden en die van mij was Nils Holgersson. Als ik daar nu op terug kijk vind ik dat onbegrijpelijk. De in een rode slaapmuts getooide boerenzoon mishandelt dieren, wordt voor straf getransformeerd tot een kabouter en hangt onder andere met een gans die Kaksi heet. Maar in de warmte van de gaskachel vrat ik de avonturen van Nils op als Zweedse gehaktballetjes.
Vliegend op een ganzenrug, de striemende sneeuwvlokken trotserend, had Nils maar één doel: Zo snel mogelijk naar Lapland. Wat hij daar precies zocht, ik wist het niet. Ik heb eigenlijk geen idee of hij het zelf wel wist. Desalniettemin raakte ik als kleine volgeling volledig betoverd door zijn dappere missie. Terwijl Nils voor de zoveelste keer Smirre de Vos te slim af was nam ik me voor op een dag mijn idool achterna te reizen. Ik moest en zou naar Lapland. Een land, dat naar nu blijkt, niet eens bestaat.
Inmiddels is de videokast van mijn oma onder een laag stof bedekt. Jarenlang heb ik geen acht meer gegeven aan mijn plannen die ik op de bruine bank zo hartstochtelijk had gesmeed. Toen ik deze prijsvraag las werd ik echter ondergedompeld in een gevoel van nostalgie. Dit is de manier om mijn jeugddroom te verwezenlijken! Weliswaar niet op een ganzenrug, maar met dit vliegtuig kom ik toch aardig in de buurt. En ik beloof de hele week een rode puntmuts te dragen!
Appelstrov, de onbetwiste koning
BeantwoordenVerwijderen