De allereerste keer

Hoofdstuk vijf kwam met rasse schreden dichterbij, en dat was merkbaar. Stoelen sleepten met hun achterpoten gillend over de grond en de jongens met de meeste energie waren drukker dan normaal. Als onbevlekte tweedeklassers met pukkels en Kipling tassen zaten wij smachtend te wachten op wat het hedonistische hoogtepunt van de biologieles moest worden. Woensdagmiddag, na de grote pauze, stond er seksuele voorlichting op het program.

Natuurlijk kwam er die dag niets nieuws. Met een nooit eerder vertoonde leergierigheid hadden we voor aanvang van juffrouw Groendijks les de illustraties van eierstokken en zaadleiders fotografisch op ons netvlies gebrand. Vooral de pagina van de vrouw met de voluptueuze venusheuvel vertoonde ezelsoren.

Toch is er sinds die dag bij mij iets blijven wringen; het was ongetwijfeld de jong filosoof in mij. Als wij via hoofdstuk vijf van juffrouw Groendijk les in libido kregen, en juffrouw Groendijk op haar beurt van háár biologiedocent, waar lag dan de oorsprong van de voortplantingsleer? Wie vertelde Adam en Eva hoe ze moesten kruisbestuiven? En hadden ze überhaupt wel besef van hun kostbare instrumentarium?

Ik denk dat het als volgt ging. God, als een kind zo blij met LEGO, zat op Zijn knieën voorover gebogen over wat Hij ‘aarde’ noemde. Een week lang had Hij tussenuren en buitenspelen opgeofferd om aan Zijn steeds groter wordende kunstwerk te werken. Veel pijn en moeite kostte het Hem, en nog meer duizelingwekkende dilemma’s, maar nu stond er dan een brandweerkazerne, wat gekleurde huizen met een sportautootje op de oprit en een aantal bomen langs de weg. God zag dat zijn taak volbracht was en liet zijn poppetjes achter met de volgende missie:

“Wees vruchtbaar en word talrijk, bevolk de aarde en breng haar onder je gezag: heers over de vissen van de zee, over de vogels van de hemel en over alle dieren die op de aarde rondkruipen.”

Adam keek Eva aan, Eva keek terug naar Adam. Hun kersverse wenkbrauwen gingen voor het eerst de lucht in. ‘Vruchtbaar? Talrijk’? Tot dan toe hadden de twee zich alleen beziggehouden met het zoeken van een geschikte slaapplaats en het plukken van wat vruchten. Wisten zij veel wat het betekende?

Tuurlijk, God had Eva een goed paar ogen aangemeten. Elke ochtend wanneer zij Adam zag ontwaken, aanschouwde zij datgene wat zij zelf niet had. Waartoe het diende wist ze niet, maar de onbekende bungelaar die in de ochtendgloren aan grootte won, maakte een fijn soort gevoel in haar los. Alsof afzakkende tintelingen in de onderbuik het haar belette nog langer op haar benen te staan. Twee keer eerder had ze zichzelf daarna in een erbarmelijke positie teruggevonden: plat op de rug, billen van de grond en de benen loodrecht richting de fonkelende sterrenhemel. Het was de eerste aanzet tot instinct. Adam echter, begreep er niets van.

Dit merkwaardige ritueel zette zich wekenlang voort. Eva, die bij het zien van zoveel vleselijk geweld met haar lichaam in het stof belandde, klaar voor ontvangst, en Adam die, niet wetend wat te doen, met wat stokjes en stro het vuur aanmaakte. Totdat op een dag alles anders liep.

Die dag was het hof van Eden compleet bedekt met wolken en het riet stond krom van de wind; het vuur dat sinds de vorige avond was blijven branden, spuwde vonken. Eva was op een ronde steen gezeten en keek inspannend naar de kromming tussen Adams benen. Zoals altijd begonnen haar lendenen te prikkelen, haar lippen te ratelen van verrukking. Haar lichaam nam de houding van een hondje aan toen, op het moment dat Adam ontwaakte, een rukwind het vuur uiteensloeg.

Vlammen vliegen door de rondte en bereiken het dikke schaamhaar rondom haar middel. In een oogwenk ziet Adam het weinig flatteuze woud verdwijnen en plaatsmaken voor een blanke poort. Kaal, klein, ongedrongen en gewelfd. Nooit eerder zag Adam zoiets moois. Zo’n schepsel, zo’n wonderlijk creatuur.

Het wolkendek trekt open, de ferme wind wordt fluisterstil. Adam zag dat het goed was, en noemt het beestje poes.