woensdag 2 december 2009
Het Rondje van Pavlov is verhuisd
Het moest er echt van komen: het Rondje van Pavlov is zijn hok ontgroeid. Daarom zijn we verhuisd naar een plek waar het veel beter toeven is, namelijk de volgende:
http://www.rondjevanpavlov.nl/
Meer video's, meer reportages, meer blogs & columns, interviews en veel meer oprechte masculinity.
Dus bookmark Pavlov en onthoud:
mannen en honden gaan hun ronden, katten en wijven dienen thuis te blijven.
Vrouwelijk chauvinisme
Seksisme viert hoogtij op de opleiding Journalistiek en Nieuwe Media. Ondanks jaren van emancipatie staan de mannen en vrouwen van mijn studie weer tegenover elkaar in een ouderwetse seksestrijd.
Dit werd afgelopen donderdag pijnlijk duidelijk in een gesprek met een vrouwelijke studiegenoot. “Wij starten een nieuw weblog als tegenwicht aan jullie twitterende en bloggende mannen!”, zei J. met een verbitterde en verwijtende stem. Het was het begin van een verhitte discussie tussen de zwevende zetels aan de bar van café Schommelen, ons stamcafé. Want “wij” mannen waren “seksistisch” bezig.
Eerst wat voorgeschiedenis: aan het begin van het studiejaar heeft mannelijke studiegenoot E., het weblog ‘het rondje van Pavlov’ opgericht en een aantal ambitieuze medestudenten, waaronder ik, uitgenodigd om daarvoor te schrijven. In totaal zes mannen. Een zestal dat toevallig ook zeer actief is op sociaal netwerk Twitter en zich graag profileert op internet.
Hiermee hebben we kennelijk de Opzij-lezers uit ons studiejaar tegen het hoofd gestoten, aangezien zij nu besloten hebben een tegen-weblog te starten: een soort ‘rondje van Paula’.
Op zich een bewonderingswaardig initiatief, ware het niet dat ze het doen om de verkeerde redenen, namelijk hun eigen vrouwelijke chauvinisme en niet uit eigen interesse of ambitie. “Omdat jullie een seksistisch blog zijn begonnen”, liet J weten.
Op de vraag ‘waarom ons blog dan vrouwonvriendelijk was?’ kwam geen duidelijk antwoord. J “kende een jongen die veel twitterde en arrogant was”, dat maakte ons natuurlijk ook meteen misogyne klootzakken; “wij schreven over vrouwonvriendelijke dingen”, zoals wetenschappelijk onderzoek naar sperma, een tripje naar Friesland en de intocht van Sinterklaas – inderdaad, die vrouwenhaat zit er wel duidelijk in.
Ik ontken niet dat er een onmiskenbaar mannelijk geurtje hangt rondom dit weblog, maar niks waaruit blijkt dat we vrouwen niet respecteren. Sinds kort schrijft zelfs studiegenote I. voor ons. Nota bene een vrouw.
Ik vind het eigenlijk nogal seksistisch van al die vrouwen, die zich kennelijk aangevallen voelen door onze bedrijvigheid en bang zijn ondergesneeuwd te worden door ons zogenaamde ‘succes’ en zich daardoor moeten profileren als jaloerse krengen. Onvolwassen eigenlijk, want niemand weerhield hen toch - voor of na ‘Pavlov’ – om ook in de blogosfeer ‘succesvol’ te worden? Op dit moment nam ik het hele vrouwelijke initiatief niet meer serieus.
Maar na dit J verteld te hebben, werd het nog erger: “Je moet je niet zo aangevallen voelen hoor, Hans. Ik heb helemaal niet gezegd dat we dit vanwege jullie doen. Dat was studiegenote L.” Waarop ik J aansprak op wat ze net letterlijk gezegd had, over onze “arrogantie”, ons “machogedrag” en onze vermeende “vrouwenhaat”. “Nee, dat was een ander standpunt aanvallen” dan het hare. “Hans voelt zich in zijn mannelijkheid aangetast” zei ze bits waarna ze terstond vertrok.
Ik bleef verbaasd achter. Ik wreef in mijn ogen. Waren we net dertig jaar terug in de tijd gegaan? Tatoeëren deze dames over een week allemaal ‘baas in eigen blog’ op hun lichaam? Ik moet er niet aan denken, al zou het voor de vrouwen een geweldige eerste blogpost opleveren.
zondag 29 november 2009
Wat als Lost een sitcom was?
In onderstaande filmpjes keuvelt messentrekker John Locke gewoon gezellig over het nieuwe bloemetjesbehang van Kate. En de opvliegende Sawyer gaat heel ontspannen een dagje peddelen met moeders de vrouw. Iemand die waarschijnlijk niets beters te doen had heeft beelden uit Lost over een aantal intro’s uit 90’s sitcoms geplakt. En dan is Jack ineens geen stoere dokter meer, maar net zo'n lulletje als Steve Urkel...
Lost Meets Full House
Lost meets Friends
Lost meets Family Matters
Lots meets Step by Step
vrijdag 27 november 2009
Bootje varen in Somalie
Natuurlijk, wie ook maar een klein beetje verstand van buitenlandse politiek heeft, zal me dit ontraden. Al jaren kent het land geen vaste regering en gewelddadige moslimbewegingen maken er de dienst uit. Om nog maar niet te praten van moderne piraten die complete olietankers naar de kust toe slepen.
Tot zover alle reden voor mij om het ongetwijfeld goedbedoelde advies in de wind te slaan. Ik zag het zelfs al voor me: samen met een clubje hongerige Afrikanen in een gammel bootje de zee op, om een mooi verhaal te schrijven over de noodzaak van piraterij. Of een aangrijpende reportage over kindsoldaten, moederziel alleen, gedrogeerd, gehersenspoeld en verpest voor het leven.
Totdat ik niet veel later een document van Amnesty International onder ogen kreeg. Onder dreiging van het aanhoudende geweld van moslimtroepen hebben vrijwel alle journalisten en correspondenten het land verlaten. De eenzame gek die het waagt om nog langer te blijven, heeft grote kans in het harnas te sterven. Immers, waar transparantie staatsvijand nummer een is, daar zijn journalisten niet gewenst.
Daar ging mijn stage. Geen commissie of stagebegeleider die mij er nog heen liet gaan. Geen fonds die mij financieel wilde bijstaan en zelfs een vriendin die bij voorbaat zei het uit te maken.
Nee, Somalië is definitief van tafel. Geen haar op mijn hoofd dat er nog aan denkt. Waarom me voor tweehonderd euro per maand laten bedreigen? Op een plek waar het enige uitje de steniging van een overspelig meisje is?
Misschien dat ik toch maar kies voor een scriptieonderzoek aan de Universiteit van Stellenbosch. Lekker veilig, heerlijk Afrikaans en ze praten er zelfs een beetje Hollands.
Maar toch......dat bootje, wat zal ik die missen.....
woensdag 25 november 2009
Video: The road to Leeuwarden
In de eerste bewegende beelden is te zien hoe vier van de zes Pavlov's in het kader van de wetenschap afreisden naar het Friesch Dagblad, om daar onderzoek te doen naar de werkwijze op regionale krantenredacties. Uitkomsten van dit onderzoek worden begin februari verwacht. Maar dat is natuurlijk allemaal van ondergeschikt belang. Het draaide immers om de bijbehorende roadtrip. In de video een korte impressie van de queeste van vier Randstadjongens in de provincie. Man, wat zien we er goed uit op camera. Vooral om 6 uur 's ochtends. Lekker wakker worden met de Friese punkrockers van Jitiizer! Zie ik daar een zure snuit?
dinsdag 24 november 2009
zondag 22 november 2009
No man like Superman!
De laatste jaren heb ik het als fan goed gehad. Superhero films zijn helemaal hip. Van Batman en de Hulk tot Spiderman en Ironman; allemaal kregen ze de Hollywood treatment.
In 2008 wist The Dark Knight een record te zetten voor meest verkochte tickets op de openingsdag. Ik blij, Batman staat namelijk erg hoog op mijn lijst van favoriete superhelden. Groot was dus mijn schrik toen ik vandaag las dat de film 'New Moon' op het punt stond TDK van de troon te stoten.
Na wat snel Google werk was mijn schrik nog groter; New Moon was geen superhelden film. Het gaat hier om een vampier film. Het meest recente product van een schrijfster uit de 'verveelde huismoeder' categorie, waarvan we J.K Rowling natuurlijk al kenden. Auteur Stephanie Meyer claimt dat ze het idee voor de Twilight Saga in een droom kreeg. Volgens mij kreeg ze het idee toen ze ongesteld was en met een box Kleenex naast zich voor de 843e keer haar boxsets van Dawson's Creek en The OC aan het kijken was.
In plaats van te focussen op alle verschrikkelijke toffe aspecten van het vampierbestaan, worden onze scherpgetande vrienden ingezet als actoren in een verhaal wat geïnspireerd lijkt op een slecht tienerdrama en grotendeels opgebouwd is uit boeketromanquotes. Edward en Bella; hij is vampier, zij dom wicht. En hun liefde blijkt onver….*barf*. Dit alles natuurlijk gebaseerd op Youtube trailers, ik heb totaal niet de intentie om deze troep te gaan lezen. Nou vooruit, een paar passages dan. Hold on to your stomach.
"You ... made ... me ... faint," I accused him dizzily."What am I going to do with you?" he groaned in exasperation. "Yesterday I kiss you, and you attack
me! Today you pass out on me!" I laughed weakly, letting his arms support me while my head spun."So much for being good at everything," he sighed."That's the problem." I was still dizzy. "You're too good. Far, far too good."
zaterdag 21 november 2009
De allereerste keer
Natuurlijk kwam er die dag niets nieuws. Met een nooit eerder vertoonde leergierigheid hadden we voor aanvang van juffrouw Groendijks les de illustraties van eierstokken en zaadleiders fotografisch op ons netvlies gebrand. Vooral de pagina van de vrouw met de voluptueuze venusheuvel vertoonde ezelsoren.
Toch is er sinds die dag bij mij iets blijven wringen; het was ongetwijfeld de jong filosoof in mij. Als wij via hoofdstuk vijf van juffrouw Groendijk les in libido kregen, en juffrouw Groendijk op haar beurt van háár biologiedocent, waar lag dan de oorsprong van de voortplantingsleer? Wie vertelde Adam en Eva hoe ze moesten kruisbestuiven? En hadden ze überhaupt wel besef van hun kostbare instrumentarium?
Ik denk dat het als volgt ging. God, als een kind zo blij met LEGO, zat op Zijn knieën voorover gebogen over wat Hij ‘aarde’ noemde. Een week lang had Hij tussenuren en buitenspelen opgeofferd om aan Zijn steeds groter wordende kunstwerk te werken. Veel pijn en moeite kostte het Hem, en nog meer duizelingwekkende dilemma’s, maar nu stond er dan een brandweerkazerne, wat gekleurde huizen met een sportautootje op de oprit en een aantal bomen langs de weg. God zag dat zijn taak volbracht was en liet zijn poppetjes achter met de volgende missie:
“Wees vruchtbaar en word talrijk, bevolk de aarde en breng haar onder je gezag: heers over de vissen van de zee, over de vogels van de hemel en over alle dieren die op de aarde rondkruipen.”
Adam keek Eva aan, Eva keek terug naar Adam. Hun kersverse wenkbrauwen gingen voor het eerst de lucht in. ‘Vruchtbaar? Talrijk’? Tot dan toe hadden de twee zich alleen beziggehouden met het zoeken van een geschikte slaapplaats en het plukken van wat vruchten. Wisten zij veel wat het betekende?
Tuurlijk, God had Eva een goed paar ogen aangemeten. Elke ochtend wanneer zij Adam zag ontwaken, aanschouwde zij datgene wat zij zelf niet had. Waartoe het diende wist ze niet, maar de onbekende bungelaar die in de ochtendgloren aan grootte won, maakte een fijn soort gevoel in haar los. Alsof afzakkende tintelingen in de onderbuik het haar belette nog langer op haar benen te staan. Twee keer eerder had ze zichzelf daarna in een erbarmelijke positie teruggevonden: plat op de rug, billen van de grond en de benen loodrecht richting de fonkelende sterrenhemel. Het was de eerste aanzet tot instinct. Adam echter, begreep er niets van.
Dit merkwaardige ritueel zette zich wekenlang voort. Eva, die bij het zien van zoveel vleselijk geweld met haar lichaam in het stof belandde, klaar voor ontvangst, en Adam die, niet wetend wat te doen, met wat stokjes en stro het vuur aanmaakte. Totdat op een dag alles anders liep.
Die dag was het hof van Eden compleet bedekt met wolken en het riet stond krom van de wind; het vuur dat sinds de vorige avond was blijven branden, spuwde vonken. Eva was op een ronde steen gezeten en keek inspannend naar de kromming tussen Adams benen. Zoals altijd begonnen haar lendenen te prikkelen, haar lippen te ratelen van verrukking. Haar lichaam nam de houding van een hondje aan toen, op het moment dat Adam ontwaakte, een rukwind het vuur uiteensloeg.
Vlammen vliegen door de rondte en bereiken het dikke schaamhaar rondom haar middel. In een oogwenk ziet Adam het weinig flatteuze woud verdwijnen en plaatsmaken voor een blanke poort. Kaal, klein, ongedrongen en gewelfd. Nooit eerder zag Adam zoiets moois. Zo’n schepsel, zo’n wonderlijk creatuur.
Het wolkendek trekt open, de ferme wind wordt fluisterstil. Adam zag dat het goed was, en noemt het beestje poes.
vrijdag 20 november 2009
Ik wil naar Lapland
Iedere zondag was het ritueel hetzelfde. Terwijl ik en mijn broertje een kopje zoute stengels weg knaagden gleed de vinger van mijn oma over de cassetten. Met een ritmische tik plantte ze haar nagel beurtelings op één van de witte stickers, om vervolgens de naam van de bijbehorende tekenfilm te verkondigen. Het was een overbodige ceremonie, want mijn broertje en ik wisten al precies waar we voor gekomen waren.
Ovide werd zonder pardon opzij geschoven. Teddy Ruxpin compleet genegeerd. Kinderen hebben helden en die van mij was Nils Holgersson. Als ik daar nu op terug kijk vind ik dat onbegrijpelijk. De in een rode slaapmuts getooide boerenzoon mishandelt dieren, wordt voor straf getransformeerd tot een kabouter en hangt onder andere met een gans die Kaksi heet. Maar in de warmte van de gaskachel vrat ik de avonturen van Nils op als Zweedse gehaktballetjes.
Vliegend op een ganzenrug, de striemende sneeuwvlokken trotserend, had Nils maar één doel: Zo snel mogelijk naar Lapland. Wat hij daar precies zocht, ik wist het niet. Ik heb eigenlijk geen idee of hij het zelf wel wist. Desalniettemin raakte ik als kleine volgeling volledig betoverd door zijn dappere missie. Terwijl Nils voor de zoveelste keer Smirre de Vos te slim af was nam ik me voor op een dag mijn idool achterna te reizen. Ik moest en zou naar Lapland. Een land, dat naar nu blijkt, niet eens bestaat.
Inmiddels is de videokast van mijn oma onder een laag stof bedekt. Jarenlang heb ik geen acht meer gegeven aan mijn plannen die ik op de bruine bank zo hartstochtelijk had gesmeed. Toen ik deze prijsvraag las werd ik echter ondergedompeld in een gevoel van nostalgie. Dit is de manier om mijn jeugddroom te verwezenlijken! Weliswaar niet op een ganzenrug, maar met dit vliegtuig kom ik toch aardig in de buurt. En ik beloof de hele week een rode puntmuts te dragen!
woensdag 18 november 2009
Heleen van Royen is plaatsvervangende schaamte
In het nieuwe seizoen van Spuiten en Slikken dacht BNN waarschijnlijk dat het leuk was om Heleen van Royen uit de nodigen. Ik vond het niet leuk.
Nu kijk ik al weinig naar dit programma, maar bij het zien van Heleen zapte ik niet weg. Bij het zien van mevrouw "ik heb een open relatie, ik praat zo open over seks" moet ik bij voorbaat al kotsen. Niet om haar verschijning, want zeg nou zelf, ze mag er best wezen voor een oude trol, maar om haar gedrag. Ik zette de volumeknop wat harder en begon te kijken en te luisteren. Met een artikel in het achterhoofd. Waar kan ik me nu weer aan ergeren?
Om te beginnen: bekijk de betreffende aflevering maar eens.
Bij de aankondiging van mevrouw van Royen kreeg ik al rillingen. Met een zelfvoldane lach kijkt ze om haar heen, om te kijken waar het applaus vandaan komt. "Ja echt, ik ben het, de enige echte," lijkt ze nog net te kunnen onderdrukken, het zaad van de cameraman wegvegend. Mijn vuist begint zich te ballen, klaar om zich af te reageren op een bij voorkeur slappe muur.
Over het algemeen moet Heleen, en dat vind ik echt, gewoon eens lekker haar smoel houwen.
Aan de tafel bemoeit ze zich overal mee, zichzelf als godin van de seks positionerend. En als iemand haar imago in de weg gaat staan, dan komt ze in actie. Zoals bij Geraldine/Gertrude/Gerrie, die na een "aanspanning-van-de-kut-sessie" met wulpse bewegingen over de tafel kruipt. Met de uitstraling van een kale muur nog wel. Ook dat nog.
Achteraf wordt ze door het publiek bejubeld. Maar wat doet Heleen? Zij moet dat weer toppen door op te staan en de BNN-presentatrice vol op de mond te zoenen. "Ik ben het alfa-vrouwtje," moet ze gedacht hebben. "Godverdomme, ik ben het alfa-vrouwtje!"
Maar, dat is wederom niet genoeg. Aan het begin van de uitzending geeft ze aan dat ze te oud is voor het label "sekssymbool". Je bent sowieso te oud, van Royen. Waarom moet je dan weer jeugdig moet doen door de presentatrices te "boksen" en te "respecten"? Kan jij me dat uitleggen, Heleen? Kan je alsjeblieft ophouden met het genereren van zoveel stukken plaatsvervangende schaamte?
Stukjes kots kon ik nog net binnen houden, het opkomende vocht wegvegend. Ik besloot de dunne muur tussen mij en mijn huisgenoot maar te "boksen".