woensdag 2 december 2009

Het Rondje van Pavlov is verhuisd

Beste lezers,

Het moest er echt van komen: het Rondje van Pavlov is zijn hok ontgroeid. Daarom zijn we verhuisd naar een plek waar het veel beter toeven is, namelijk de volgende:

http://www.rondjevanpavlov.nl/




Meer video's, meer reportages, meer blogs & columns, interviews en veel meer oprechte masculinity.

Dus bookmark Pavlov en onthoud:

mannen en honden gaan hun ronden, katten en wijven dienen thuis te blijven.

Vrouwelijk chauvinisme

Seksisme viert hoogtij op de opleiding Journalistiek en Nieuwe Media. Ondanks jaren van emancipatie staan de mannen en vrouwen van mijn studie weer tegenover elkaar in een ouderwetse seksestrijd.

Dit werd afgelopen donderdag pijnlijk duidelijk in een gesprek met een vrouwelijke studiegenoot. “Wij starten een nieuw weblog als tegenwicht aan jullie twitterende en bloggende mannen!”, zei J. met een verbitterde en verwijtende stem. Het was het begin van een verhitte discussie tussen de zwevende zetels aan de bar van café Schommelen, ons stamcafé. Want “wij” mannen waren “seksistisch” bezig.

Eerst wat voorgeschiedenis: aan het begin van het studiejaar heeft mannelijke studiegenoot E., het weblog ‘het rondje van Pavlov’ opgericht en een aantal ambitieuze medestudenten, waaronder ik, uitgenodigd om daarvoor te schrijven. In totaal zes mannen. Een zestal dat toevallig ook zeer actief is op sociaal netwerk Twitter en zich graag profileert op internet.

Hiermee hebben we kennelijk de Opzij-lezers uit ons studiejaar tegen het hoofd gestoten, aangezien zij nu besloten hebben een tegen-weblog te starten: een soort ‘rondje van Paula’.

Op zich een bewonderingswaardig initiatief, ware het niet dat ze het doen om de verkeerde redenen, namelijk hun eigen vrouwelijke chauvinisme en niet uit eigen interesse of ambitie. “Omdat jullie een seksistisch blog zijn begonnen”, liet J weten.

Op de vraag ‘waarom ons blog dan vrouwonvriendelijk was?’ kwam geen duidelijk antwoord. J “kende een jongen die veel twitterde en arrogant was”, dat maakte ons natuurlijk ook meteen misogyne klootzakken; “wij schreven over vrouwonvriendelijke dingen”, zoals wetenschappelijk onderzoek naar sperma, een tripje naar Friesland en de intocht van Sinterklaas – inderdaad, die vrouwenhaat zit er wel duidelijk in.

Ik ontken niet dat er een onmiskenbaar mannelijk geurtje hangt rondom dit weblog, maar niks waaruit blijkt dat we vrouwen niet respecteren. Sinds kort schrijft zelfs studiegenote I. voor ons. Nota bene een vrouw.

Ik vind het eigenlijk nogal seksistisch van al die vrouwen, die zich kennelijk aangevallen voelen door onze bedrijvigheid en bang zijn ondergesneeuwd te worden door ons zogenaamde ‘succes’ en zich daardoor moeten profileren als jaloerse krengen. Onvolwassen eigenlijk, want niemand weerhield hen toch - voor of na ‘Pavlov’ – om ook in de blogosfeer ‘succesvol’ te worden? Op dit moment nam ik het hele vrouwelijke initiatief niet meer serieus.

Maar na dit J verteld te hebben, werd het nog erger: “Je moet je niet zo aangevallen voelen hoor, Hans. Ik heb helemaal niet gezegd dat we dit vanwege jullie doen. Dat was studiegenote L.” Waarop ik J aansprak op wat ze net letterlijk gezegd had, over onze “arrogantie”, ons “machogedrag” en onze vermeende “vrouwenhaat”. “Nee, dat was een ander standpunt aanvallen” dan het hare. “Hans voelt zich in zijn mannelijkheid aangetast” zei ze bits waarna ze terstond vertrok.

Ik bleef verbaasd achter. Ik wreef in mijn ogen. Waren we net dertig jaar terug in de tijd gegaan? Tatoeëren deze dames over een week allemaal ‘baas in eigen blog’ op hun lichaam? Ik moet er niet aan denken, al zou het voor de vrouwen een geweldige eerste blogpost opleveren.

zondag 29 november 2009

Wat als Lost een sitcom was?

De vergelijking tussen Friends en Lost loopt natuurlijk volkomen mank. Op het Lost eiland staat geen tafelvoetbaltafel en Joey en Chandler hadden geen moordend rookmonster in hun appartement. Maar met een beetje creatief monteren kun je zelfs de avontuurlijke Losties omtunen tot een stel kneuterige burgerlullen. Ervaar de kracht van bekrompen muziekjes!



In onderstaande filmpjes keuvelt messentrekker John Locke gewoon gezellig over het nieuwe bloemetjesbehang van Kate. En de opvliegende Sawyer gaat heel ontspannen een dagje peddelen met moeders de vrouw. Iemand die waarschijnlijk niets beters te doen had heeft beelden uit Lost over een aantal intro’s uit 90’s sitcoms geplakt. En dan is Jack ineens geen stoere dokter meer, maar net zo'n lulletje als Steve Urkel...

Lost Meets Full House



Lost meets Friends



Lost meets Family Matters



Lots meets Step by Step

vrijdag 27 november 2009

Bootje varen in Somalie

Voordat we met het zwaard op de schouder tot journalistiek ridder geslagen worden, dienen wij, studenten Journalistiek en Nieuwe Media, onze theoretische kennis door middel van een praktisch duel op de proef te stellen. Vaak voor niet meer dan een schamele beloning, maar goed, wie de prinses wil redden, moet eerst de draak verslaan, nietwaar?

Voor mij was de keuze voor een stage snel gemaakt. Ik wilde naar Somalië toe om mee te lopen met een correspondent. Journalisten doen namelijk niets liever dan meeslepende stukken schrijven en boeiende reportages maken. En wat leent zich daar beter voor dan een land vol chaos?

Natuurlijk, wie ook maar een klein beetje verstand van buitenlandse politiek heeft, zal me dit ontraden. Al jaren kent het land geen vaste regering en gewelddadige moslimbewegingen maken er de dienst uit. Om nog maar niet te praten van moderne piraten die complete olietankers naar de kust toe slepen.

Tot zover alle reden voor mij om het ongetwijfeld goedbedoelde advies in de wind te slaan. Ik zag het zelfs al voor me: samen met een clubje hongerige Afrikanen in een gammel bootje de zee op, om een mooi verhaal te schrijven over de noodzaak van piraterij. Of een aangrijpende reportage over kindsoldaten, moederziel alleen, gedrogeerd, gehersenspoeld en verpest voor het leven.

Totdat ik niet veel later een document van Amnesty International onder ogen kreeg. Onder dreiging van het aanhoudende geweld van moslimtroepen hebben vrijwel alle journalisten en correspondenten het land verlaten. De eenzame gek die het waagt om nog langer te blijven, heeft grote kans in het harnas te sterven. Immers, waar transparantie staatsvijand nummer een is, daar zijn journalisten niet gewenst.

Daar ging mijn stage. Geen commissie of stagebegeleider die mij er nog heen liet gaan. Geen fonds die mij financieel wilde bijstaan en zelfs een vriendin die bij voorbaat zei het uit te maken.

Nee, Somalië is definitief van tafel. Geen haar op mijn hoofd dat er nog aan denkt. Waarom me voor tweehonderd euro per maand laten bedreigen? Op een plek waar het enige uitje de steniging van een overspelig meisje is?

Misschien dat ik toch maar kies voor een scriptieonderzoek aan de Universiteit van Stellenbosch. Lekker veilig, heerlijk Afrikaans en ze praten er zelfs een beetje Hollands.

Maar toch......dat bootje, wat zal ik die missen.....

woensdag 25 november 2009

Video: The road to Leeuwarden

De filosofie van de opleiding Journalistiek & Nieuwe Media is simpel: Allround journalisten opleiden. Dat betekent dat je als sjourno niet alleen met een potlood achter je oor en een senseo op je bureau verhalen aan het tikken bent, maar ook af en toe eens met een camera zwabbert. Met de regelmaat van de willekeur zal er op ons rondje dan ook een video-experiment verschijnen. Of om het in het Twitteriaans te stellen: @pavlov *doet rich media maken*.

In de eerste bewegende beelden is te zien hoe vier van de zes Pavlov's in het kader van de wetenschap afreisden naar het Friesch Dagblad, om daar onderzoek te doen naar de werkwijze op regionale krantenredacties. Uitkomsten van dit onderzoek worden begin februari verwacht. Maar dat is natuurlijk allemaal van ondergeschikt belang. Het draaide immers om de bijbehorende roadtrip. In de video een korte impressie van de queeste van vier Randstadjongens in de provincie. Man, wat zien we er goed uit op camera. Vooral om 6 uur 's ochtends. Lekker wakker worden met de Friese punkrockers van Jitiizer! Zie ik daar een zure snuit?

zondag 22 november 2009

No man like Superman!

Door: Wout Funnekotter

Mijn grote droom vroeger was om superheld te worden. Heel kieskeurig was ik niet, als Batman of Superman niet kon dan nam ik ook genoegen met de Hulk. Om te oefenen verscheen ik vaak in niks dan een afgeknipte spijkerbroek in de woonkamer als mijn ouders visite over de vloer hadden. Dan stond ik daar te flexen en grommen, wachtend op complimentjes van mijn ouders, waarna ik weer op mijn kamer strips ging lezen.

De laatste jaren heb ik het als fan goed gehad. Superhero films zijn helemaal hip. Van Batman en de Hulk tot Spiderman en Ironman; allemaal kregen ze de Hollywood treatment.

In 2008 wist The Dark Knight een record te zetten voor meest verkochte tickets op de openingsdag. Ik blij, Batman staat namelijk erg hoog op mijn lijst van favoriete superhelden. Groot was dus mijn schrik toen ik vandaag las dat de film 'New Moon' op het punt stond TDK van de troon te stoten.

Na wat snel Google werk was mijn schrik nog groter; New Moon was geen superhelden film. Het gaat hier om een vampier film. Het meest recente product van een schrijfster uit de 'verveelde huismoeder' categorie, waarvan we J.K Rowling natuurlijk al kenden. Auteur Stephanie Meyer claimt dat ze het idee voor de Twilight Saga in een droom kreeg. Volgens mij kreeg ze het idee toen ze ongesteld was en met een box Kleenex naast zich voor de 843e keer haar boxsets van Dawson's Creek en The OC aan het kijken was.

In plaats van te focussen op alle verschrikkelijke toffe aspecten van het vampierbestaan, worden onze scherpgetande vrienden ingezet als actoren in een verhaal wat geïnspireerd lijkt op een slecht tienerdrama en grotendeels opgebouwd is uit boeketromanquotes. Edward en Bella; hij is vampier, zij dom wicht. En hun liefde blijkt onver….*barf*. Dit alles natuurlijk gebaseerd op Youtube trailers, ik heb totaal niet de intentie om deze troep te gaan lezen. Nou vooruit, een paar passages dan. Hold on to your stomach.

"You ... made ... me ... faint," I accused him dizzily."What am I going to do with you?" he groaned in exasperation. "Yesterday I kiss you, and you attack
me! Today you pass out on me!" I laughed weakly, letting his arms support me while my head spun."So much for being good at everything," he sighed."That's the problem." I was still dizzy. "You're too good. Far, far too good."

Dit kickt dus momenteel Batman's ass in de bioscoop. Batman, de playboy miljonair met de bruutste auto ooit gemaakt. De man met de tofste butler ter wereld. De gemaskerde held die er voor zorgt dat de inwoners van Gotham City veilig kunnen slapen. De man an t zijn eigen hightech cave!!met zijn eigen hightech cave!!

"Besides, friends don't let friends drive drunk," he quoted with a chuckle. I could smell the unbearably sweet fragrance coming off his chest."Drunk?" I objected."You're intoxicated by my very presence." He was grinning that playful smirk again."I can't argue with that," I sighed. There was no way around it; I couldn't resist him in anything.

Bah, bah, bah! En dit zou eventueel nog uitgebalanceerd kunnen worden met grote vechtscènes en opengevreten nekken. Knoflook en houten staken. Vampieren die levend verbranden zodra de zon opkomt. Want zo hoort het toch? Nee. Wat gebeurt er als een vampier in Twilight blootgesteld wordt aan zonlicht? "He sparkles like diamonds". Excuse me? Hij doet wat? Ja lieve lezers, kids zullen opgroeien met het idee dat vampieren emotionele lovers zijn die glinsteren in zonlicht. Het is toch zum kotsen.

Ik heb een goed idee voor een nieuwe Hollywood blockbuster. Superman, Batman en Spiderman vormen een team, gaan de Twilight wereld binnen, zoeken de ballen die Edward duidelijk al eeuwen kwijt is, steken ze in de hens en gaan dan op zoek naar dit (http://www.youtube.com/watch?v=vFG9lXc2upQ) soort mensen om ze wakker te schudden.

zaterdag 21 november 2009

De allereerste keer

Hoofdstuk vijf kwam met rasse schreden dichterbij, en dat was merkbaar. Stoelen sleepten met hun achterpoten gillend over de grond en de jongens met de meeste energie waren drukker dan normaal. Als onbevlekte tweedeklassers met pukkels en Kipling tassen zaten wij smachtend te wachten op wat het hedonistische hoogtepunt van de biologieles moest worden. Woensdagmiddag, na de grote pauze, stond er seksuele voorlichting op het program.

Natuurlijk kwam er die dag niets nieuws. Met een nooit eerder vertoonde leergierigheid hadden we voor aanvang van juffrouw Groendijks les de illustraties van eierstokken en zaadleiders fotografisch op ons netvlies gebrand. Vooral de pagina van de vrouw met de voluptueuze venusheuvel vertoonde ezelsoren.

Toch is er sinds die dag bij mij iets blijven wringen; het was ongetwijfeld de jong filosoof in mij. Als wij via hoofdstuk vijf van juffrouw Groendijk les in libido kregen, en juffrouw Groendijk op haar beurt van háár biologiedocent, waar lag dan de oorsprong van de voortplantingsleer? Wie vertelde Adam en Eva hoe ze moesten kruisbestuiven? En hadden ze überhaupt wel besef van hun kostbare instrumentarium?

Ik denk dat het als volgt ging. God, als een kind zo blij met LEGO, zat op Zijn knieën voorover gebogen over wat Hij ‘aarde’ noemde. Een week lang had Hij tussenuren en buitenspelen opgeofferd om aan Zijn steeds groter wordende kunstwerk te werken. Veel pijn en moeite kostte het Hem, en nog meer duizelingwekkende dilemma’s, maar nu stond er dan een brandweerkazerne, wat gekleurde huizen met een sportautootje op de oprit en een aantal bomen langs de weg. God zag dat zijn taak volbracht was en liet zijn poppetjes achter met de volgende missie:

Wees vruchtbaar en word talrijk, bevolk de aarde en breng haar onder je gezag: heers over de vissen van de zee, over de vogels van de hemel en over alle dieren die op de aarde rondkruipen.”

Adam keek Eva aan, Eva keek terug naar Adam. Hun kersverse wenkbrauwen gingen voor het eerst de lucht in. ‘Vruchtbaar? Talrijk’? Tot dan toe hadden de twee zich alleen beziggehouden met het zoeken van een geschikte slaapplaats en het plukken van wat vruchten. Wisten zij veel wat het betekende?

Tuurlijk, God had Eva een goed paar ogen aangemeten. Elke ochtend wanneer zij Adam zag ontwaken, aanschouwde zij datgene wat zij zelf niet had. Waartoe het diende wist ze niet, maar de onbekende bungelaar die in de ochtendgloren aan grootte won, maakte een fijn soort gevoel in haar los. Alsof afzakkende tintelingen in de onderbuik het haar belette nog langer op haar benen te staan. Twee keer eerder had ze zichzelf daarna in een erbarmelijke positie teruggevonden: plat op de rug, billen van de grond en de benen loodrecht richting de fonkelende sterrenhemel. Het was de eerste aanzet tot instinct. Adam echter, begreep er niets van.

Dit merkwaardige ritueel zette zich wekenlang voort. Eva, die bij het zien van zoveel vleselijk geweld met haar lichaam in het stof belandde, klaar voor ontvangst, en Adam die, niet wetend wat te doen, met wat stokjes en stro het vuur aanmaakte. Totdat op een dag alles anders liep.

Die dag was het hof van Eden compleet bedekt met wolken en het riet stond krom van de wind; het vuur dat sinds de vorige avond was blijven branden, spuwde vonken. Eva was op een ronde steen gezeten en keek inspannend naar de kromming tussen Adams benen. Zoals altijd begonnen haar lendenen te prikkelen, haar lippen te ratelen van verrukking. Haar lichaam nam de houding van een hondje aan toen, op het moment dat Adam ontwaakte, een rukwind het vuur uiteensloeg.

Vlammen vliegen door de rondte en bereiken het dikke schaamhaar rondom haar middel. In een oogwenk ziet Adam het weinig flatteuze woud verdwijnen en plaatsmaken voor een blanke poort. Kaal, klein, ongedrongen en gewelfd. Nooit eerder zag Adam zoiets moois. Zo’n schepsel, zo’n wonderlijk creatuur.

Het wolkendek trekt open, de ferme wind wordt fluisterstil. Adam zag dat het goed was, en noemt het beestje poes.

vrijdag 20 november 2009

Ik wil naar Lapland

Nog ver voor de tijd van DVD's en Blu-Ray's werd ik iedere zondagmiddag op de grote bruine bank van mijn oma neergevleid. Ik zat altijd in de hoek, waar het zitleer gesleten was en de gaskachel in mijn rug ronkte. Sinds mijn oma een videorecorder had, maakte ze er een missie van iedere tekenfilmserie op de Nederlandse buis op tape vast te leggen. Dit had geresulteerd in een indrukwekkende collectie zwarte banden, die met witte, driehoekige stickers overzichtelijk gelabeld waren.

Iedere zondag was het ritueel hetzelfde. Terwijl ik en mijn broertje een kopje zoute stengels weg knaagden gleed de vinger van mijn oma over de cassetten. Met een ritmische tik plantte ze haar nagel beurtelings op één van de witte stickers, om vervolgens de naam van de bijbehorende tekenfilm te verkondigen. Het was een overbodige ceremonie, want mijn broertje en ik wisten al precies waar we voor gekomen waren.

Ovide werd zonder pardon opzij geschoven. Teddy Ruxpin compleet genegeerd. Kinderen hebben helden en die van mij was Nils Holgersson. Als ik daar nu op terug kijk vind ik dat onbegrijpelijk. De in een rode slaapmuts getooide boerenzoon mishandelt dieren, wordt voor straf getransformeerd tot een kabouter en hangt onder andere met een gans die Kaksi heet. Maar in de warmte van de gaskachel vrat ik de avonturen van Nils op als Zweedse gehaktballetjes.

Vliegend op een ganzenrug, de striemende sneeuwvlokken trotserend, had Nils maar één doel: Zo snel mogelijk naar Lapland. Wat hij daar precies zocht, ik wist het niet. Ik heb eigenlijk geen idee of hij het zelf wel wist. Desalniettemin raakte ik als kleine volgeling volledig betoverd door zijn dappere missie. Terwijl Nils voor de zoveelste keer Smirre de Vos te slim af was nam ik me voor op een dag mijn idool achterna te reizen. Ik moest en zou naar Lapland. Een land, dat naar nu blijkt, niet eens bestaat.

Inmiddels is de videokast van mijn oma onder een laag stof bedekt. Jarenlang heb ik geen acht meer gegeven aan mijn plannen die ik op de bruine bank zo hartstochtelijk had gesmeed. Toen ik deze prijsvraag las werd ik echter ondergedompeld in een gevoel van nostalgie. Dit is de manier om mijn jeugddroom te verwezenlijken! Weliswaar niet op een ganzenrug, maar met dit vliegtuig kom ik toch aardig in de buurt. En ik beloof de hele week een rode puntmuts te dragen!

woensdag 18 november 2009

Heleen van Royen is plaatsvervangende schaamte


In het nieuwe seizoen van Spuiten en Slikken dacht BNN waarschijnlijk dat het leuk was om Heleen van Royen uit de nodigen. Ik vond het niet leuk.

Nu kijk ik al weinig naar dit programma, maar bij het zien van Heleen zapte ik niet weg. Bij het zien van mevrouw "ik heb een open relatie, ik praat zo open over seks" moet ik bij voorbaat al kotsen. Niet om haar verschijning, want zeg nou zelf, ze mag er best wezen voor een oude trol, maar om haar gedrag. Ik zette de volumeknop wat harder en begon te kijken en te luisteren. Met een artikel in het achterhoofd. Waar kan ik me nu weer aan ergeren?

Om te beginnen: bekijk de betreffende aflevering maar eens.

Bij de aankondiging van mevrouw van Royen kreeg ik al rillingen. Met een zelfvoldane lach kijkt ze om haar heen, om te kijken waar het applaus vandaan komt. "Ja echt, ik ben het, de enige echte," lijkt ze nog net te kunnen onderdrukken, het zaad van de cameraman wegvegend. Mijn vuist begint zich te ballen, klaar om zich af te reageren op een bij voorkeur slappe muur.

Over het algemeen moet Heleen, en dat vind ik echt, gewoon eens lekker haar smoel houwen.

Aan de tafel bemoeit ze zich overal mee, zichzelf als godin van de seks positionerend. En als iemand haar imago in de weg gaat staan, dan komt ze in actie. Zoals bij Geraldine/Gertrude/Gerrie, die na een "aanspanning-van-de-kut-sessie" met wulpse bewegingen over de tafel kruipt. Met de uitstraling van een kale muur nog wel. Ook dat nog.

Achteraf wordt ze door het publiek bejubeld. Maar wat doet Heleen? Zij moet dat weer toppen door op te staan en de BNN-presentatrice vol op de mond te zoenen. "Ik ben het alfa-vrouwtje," moet ze gedacht hebben. "Godverdomme, ik ben het alfa-vrouwtje!"

Maar, dat is wederom niet genoeg. Aan het begin van de uitzending geeft ze aan dat ze te oud is voor het label "sekssymbool". Je bent sowieso te oud, van Royen. Waarom moet je dan weer jeugdig moet doen door de presentatrices te "boksen" en te "respecten"? Kan jij me dat uitleggen, Heleen? Kan je alsjeblieft ophouden met het genereren van zoveel stukken plaatsvervangende schaamte?

Stukjes kots kon ik nog net binnen houden, het opkomende vocht wegvegend. Ik besloot de dunne muur tussen mij en mijn huisgenoot maar te "boksen".

zaterdag 14 november 2009

Sinterklaas is weer in het land


"Ik sta hier al sinds half 10", kraait een moeder met een plat Rotterdams accent. Haar vaal-blonde permanent wappert boven een verzameling rimpels die bij elkaar lijkt te worden gehouden door een verschoten windjack. "En dan nog zie ik verdomme nog niks door alle volwassenen die voor me gaan staan."

Tja, als ik al om half 10 had gestaan, was ik wat meer vooraan gaan staan. En stond ik niet achter een betonnen paal aan de zijkant van het podium. Dan vraag je erom.

De toon is in ieder geval gezet voor een gezellige middag in Schiedam. Op de Grote markt dringen honderden ouders en kinderen om een glimp op te vangen van de goede Sint als hij het plein betreedt. Er wordt geduwd en getrokken, maar natuurlijk ook gezongen. Kinderen verkleed als pakjes tollen rond op het podium, een scene die zo gestolen kan zijn uit 'Alles is Liefde', en dat waarschijnlijk ook is. Alleen mis ik de kittige vrolijkheid van Carice van Houten.

Er klinken wat liedjes en de Goedheiligman spreekt onverstaanbaar naar de verzamelde massa. Onderwijl proberen moeders met kinderwagens en loslopend kroost een plek vooraan de bemachtigen. "Gewoon wegduwen die grote mensen", roept een Sherida-ketting dragende moeder. "Sinterklaas is voor kinderen", sneert weer een ander. De hardst roepende moeders lijken aan de winnende kant te zijn, schoorvoetend wijken mensen uiteen en laten de kinderen én moeders door. Het is een vreemde gewaarwording, maar een uitermate interessant sociaalpsychologische situatie.

De Sint lijkt het hele gebeuren na een kwartier alweer zat te zijn en laat de entertainment over aan tweede- en derderangs pieten, die wanhopig huppelend de massa mensen proberen te entertainen en op het plein te houden.

Moeders trekken hun kinderen met zichtbare wanhoop en moeite weer weg van het tafereel. Hier hadden ze nu de hele dag op gewacht. Een beetje dringen, territorium afbakenen, zeuren en zingen. "Het is doodvermoeiend", zucht een moeder die waarschijnlijk twintig jaar geleden al haar perzikkenhuidje verruilde voor gelooid leer. "Maar als jij kinderen zou hebben, dan zou je dit ook doen. Dat begrijp je toch wel?" Het is bijna smekend. Ik knik maar snel, en bedenk dat ik mijn kinderen later gewoon op de bank zet met een stapel kruidnootjes. Hoef je niet zo vroeg op en zie je alles, inclusief zeurende en schreeuwende moeders.

BONUS: FILMPJE!